Polycarpus was bisschop van Smyrna. Hij werd rond 156 na Christus ter dood gebracht in Rome. Hij is leerling van de apostel Johannes geweest, dus om te begrijpen hoe de apostelen dachten, is het heel behulpzaam Polycarpus nauwkeurig te lezen. Irenaeus geeft ons interessante achtergrondinformatie over Polycarpus.
Op deze blog bespreek ik zowel de Brief van Polycarpus als het boekje Martelaarschap van Polycarpus dat uiteraard :-) na diens dood werd geschreven.
In de brief van Polycarpus is van belang dat hij bijna alle brieven van het Nieuwe Testament lijkt te citeren; wat de apostelen schreven was Heilige Schrift voor Polycarpus. Dat is des te interessanter als we bedenken dat Polycarpus waarschijnlijk tussen 107 en 115 na Chr. zijn brief schreef - het maakt duidelijk hoe oud het Nieuwe Testament is.
Interessant is hoe Polycarpus omging met een concreet conflict over een voormalige priester in Filippi, Valens. De man was gevallen door geldzucht, maar de gemeente krijgt opdracht hem en zijn vrouw op een wijze manier te behandelen, in hoop op hun terugkeer in de gemeente.
Ik hoop dat u genoegen beleeft aan het lezen van deze artikelen hier. Ik zal ze aanpassen, telkens als ik zelf meer inzichten verwerf.
zondag 17 januari 2010
Manuscripten van Martelaarschap
De tekst van Martelaarschap is bewaard in 8 Griekse manuscripten. Tussen die documenten bestaan wat kleine verschillen, vooral in de laatste paar paragrafen. Eusebius heeft in zijn Kerkgeschiedenis delen bewaard in het Latijn. Er bestaat ook een Latijnse versie van de gehele brief.
Het oudste manuscript dateert uit de 10de eeuw (Atheniensis). Er zijn verder niet-gepubliceerde vertalingen in Aramees, Syriac, en Koptisch. Die zijn op Eusebius gebaseerd dus voegen niets toe. [1]
Voetnoten:
[1] Michael Holmes, The Apostolic Fathers (Grand Rapids, 1992,2007), pp. 302-3
Het oudste manuscript dateert uit de 10de eeuw (Atheniensis). Er zijn verder niet-gepubliceerde vertalingen in Aramees, Syriac, en Koptisch. Die zijn op Eusebius gebaseerd dus voegen niets toe. [1]
Voetnoten:
[1] Michael Holmes, The Apostolic Fathers (Grand Rapids, 1992,2007), pp. 302-3
donderdag 3 december 2009
Wat Irenaeus en Hieronymus over Polycarpus zeggen
Irenaeus noemt Polycarpus in Adv. Haer., III.3.4.
But Polycarp also was not only instructed by apostles, and conversed with many who had seen Christ, but was also, by apostles in Asia, appointed bishop of the Church in Smyrna, whom I also saw in my early youth, for he tarried [on earth] a very long time, and, when a very old man, gloriously and most nobly suffering martyrdom, departed this life, having always taught the things which he had learned from the apostles, and which the Church has handed down, and which alone are true. To these things all the Asiatic Churches testify, as do also those men who have succeeded Polycarp down to the present time, a man who was of much greater weight, and a more stedfast witness of truth, than Valentinus, and Marcion, and the rest of the heretics. He it was who, coming to Rome in the time of Anicetus caused many to turn away from the aforesaid heretics to the Church of God, proclaiming that he had received this one and sole truth from the apostles, that, namely, which is handed down by the Church. There are also those who heard from him that John, the disciple of the Lord, going to bathe at Ephesus, and perceiving Cerinthus within, rushed out of the bath-house without bathing, exclaiming, "Let us fly, lest even the bath-house fall down, because Cerinthus, the enemy of the truth, is within." And Polycarp himself replied to Marcion, who met him on one occasion, and said, "Dost thou know me? "I do know thee, the first-born of Satan." Such was the horror which the apostles and their disciples had against holding even verbal communication with any corrupters of the truth; as Paul also says, "A man that is an heretic, after the first and second admonition, reject; knowing that he that is such is subverted, and sinneth, being condemned of himself." There is also a very powerful Epistle of Polycarp written to the Philippians, from which those who choose to do so, and are anxious about their salvation, can learn the character of his faith, and the preaching of the truth. Then, again, the Church in Ephesus, founded by Paul, and having John remaining among them permanently until the times of Trajan, is a true witness of the tradition of the apostles.
Irenaeus noemt Polycarpus in zijn brief aan Florinus
These opinions, Florinus, that I may speak in mild terms, are not of sound doctrine; these opinions are not consonant to the Church, and involve their votaries in the utmost impiety; these opinions, even the heretics beyond the Church's pale have never ventured to broach; these opinions, those presbyters who preceded us, and who were conversant with the apostles, did not hand down to thee. For, while I was yet a boy, I saw thee in Lower Asia with Polycarp, distinguishing thyself in the royal court, and endeavouring to gain his approbation. For I have a more vivid recollection of what occurred at that time than of recent events (inasmuch as the experiences of childhood, keeping pace with the growth of the soul, become incorporated with it); so that I can even describe the place where the blessed Polycarp used to sit and discourse-his going out, too, and his coming in-his general mode of life and personal appearance, together with the discourses which he delivered to the people; also how he would speak of his familiar intercourse with John, and with the rest of those who had seen the Lord; and how he would call their words to remembrance. Whatsoever things he had heard from them respecting the Lord, both with regard to His miracles and His teaching, Polycarp having thus received [information] from the eye-witnesses of the Word of life, would recount them all in harmony with the Scriptures. These things, through, God's mercy which was upon me, I then listened to attentively, and treasured them up not on paper, but in my heart; and I am continually, by God's grace, revolving these things accurately in my mind. And I can bear witness before God, that if that blessed and apostolical presbyter had heard any such thing, he would have cried out, and stopped his ears, exclaiming as he was wont to do: "O good God, for what times hast Thou reserved me, that I should endure these things? "And he would have fled from the very spot where, sitting or standing, he had heard such words. This fact, too, can be made clear, from his Epistles which he despatched, whether to the neighbouring Churches to confirm them, or to certain of the brethren, admonishing and exhorting them.
Irenaeus noemt Polycarp ook in zijn broef aan Paus Victor
For the controversy is not merely as regards the day, but also as regards the form itself of the fast. For some consider themselves hound to fast one day, others two days, others still more, while others [do so during] forty: the diurnal and the nocturnal hours they measure out together as their [fasting] day. And this variety among the observers [of the fasts] had not its origin in our time, but long before in that of our predecessors, some of whom probably, being not very accurate in their observance of it, handed down to posterity the custom as it had, through simplicity or private fancy, been [introduced among them]. And yet nevertheless all these lived in peace one with another, and we also keep peace together. Thus, in fact, the difference [in observing] the fast establishes the harmony of [our common] faith. And the presbyters preceding Sorer in the government of the Church which thou dost now rule-I mean, Anicetus and Pius, Hyginus and Telesphorus, and Sixtus-did neither themselves observe it [after that fashion], nor permit those with them to do so. Notwithstanding this, those who did not keep [the feast in this way] were peacefully disposed towards those who came to them from other dioceses in which it was [so] observed (although such observance was [felt] in more decided contrariety [as presented] to those who did not fall in with it; and none were ever cast out [of the Church] for this matter. On the contrary, those presbyters who preceded thee, and who did not observe [this custom], sent the Eucharist to those of other dioceses who did observe it. And when the blessed Polycarp was sojourning in Rome in the time of Anicetus, although a slight controversy had arisen among them as to certain other points, they were at once well inclined towards each other [with regard to the matter in hand], not willing that any quarrel should arise between them upon this head. For neither could Anicetus persuade Polycarp to forego the observance [in his own way], inasmuch as these things had been always [so] observed by John the disciple of our Lord, and by other apostles with whom he had been conversant; nor, on the other hand, could Polycarp succeed in persuading Anicetus to keep [the observance in his way], for he maintained that he was bound to adhere to the usage of the presbyters who preceded him. And in this state of affairs they held fellowship with each other; and Anicetus conceded to Polycarp in the Church the celebration of the Eucharist, by way of showing him respect; so that they parted in peace one from the other, maintaining peace with the whole Church, both those who did observe [this custom] and those who did not.
Hieronymus geeft deze samenvatting in zijn boek Beroemde Mannen 17.
Polycarp disciple of the apostle John and by him ordained bishop of Smyrna was chief of all Asia, where he saw and had as teachers some of the apostles and of those who had seen the Lord. He, on account of certain questions concerning the day of the Passover, went to Rome in the time of the emperor Antoninus Pius while Anicetus ruled the church in that city. There he led back to the faith many of the believers who had been deceived through the persuasion of Marcion and Valentinus, and when. Marcion met him by chance and said "Do you know us" he replied, "I know the firstborn of the devil." Afterwards during the reign of Marcus Antoninus and Lucius Aurelius Commodus in the fourth persecution after Nero, in the presence of the proconsul holding court at Smyrna and all the people crying out against him in the Amphitheater, he was burned. He wrote a very valuable Epistle to the Philippians which is read to the present day in the meetings in Asia.
But Polycarp also was not only instructed by apostles, and conversed with many who had seen Christ, but was also, by apostles in Asia, appointed bishop of the Church in Smyrna, whom I also saw in my early youth, for he tarried [on earth] a very long time, and, when a very old man, gloriously and most nobly suffering martyrdom, departed this life, having always taught the things which he had learned from the apostles, and which the Church has handed down, and which alone are true. To these things all the Asiatic Churches testify, as do also those men who have succeeded Polycarp down to the present time, a man who was of much greater weight, and a more stedfast witness of truth, than Valentinus, and Marcion, and the rest of the heretics. He it was who, coming to Rome in the time of Anicetus caused many to turn away from the aforesaid heretics to the Church of God, proclaiming that he had received this one and sole truth from the apostles, that, namely, which is handed down by the Church. There are also those who heard from him that John, the disciple of the Lord, going to bathe at Ephesus, and perceiving Cerinthus within, rushed out of the bath-house without bathing, exclaiming, "Let us fly, lest even the bath-house fall down, because Cerinthus, the enemy of the truth, is within." And Polycarp himself replied to Marcion, who met him on one occasion, and said, "Dost thou know me? "I do know thee, the first-born of Satan." Such was the horror which the apostles and their disciples had against holding even verbal communication with any corrupters of the truth; as Paul also says, "A man that is an heretic, after the first and second admonition, reject; knowing that he that is such is subverted, and sinneth, being condemned of himself." There is also a very powerful Epistle of Polycarp written to the Philippians, from which those who choose to do so, and are anxious about their salvation, can learn the character of his faith, and the preaching of the truth. Then, again, the Church in Ephesus, founded by Paul, and having John remaining among them permanently until the times of Trajan, is a true witness of the tradition of the apostles.
Irenaeus noemt Polycarpus in zijn brief aan Florinus
These opinions, Florinus, that I may speak in mild terms, are not of sound doctrine; these opinions are not consonant to the Church, and involve their votaries in the utmost impiety; these opinions, even the heretics beyond the Church's pale have never ventured to broach; these opinions, those presbyters who preceded us, and who were conversant with the apostles, did not hand down to thee. For, while I was yet a boy, I saw thee in Lower Asia with Polycarp, distinguishing thyself in the royal court, and endeavouring to gain his approbation. For I have a more vivid recollection of what occurred at that time than of recent events (inasmuch as the experiences of childhood, keeping pace with the growth of the soul, become incorporated with it); so that I can even describe the place where the blessed Polycarp used to sit and discourse-his going out, too, and his coming in-his general mode of life and personal appearance, together with the discourses which he delivered to the people; also how he would speak of his familiar intercourse with John, and with the rest of those who had seen the Lord; and how he would call their words to remembrance. Whatsoever things he had heard from them respecting the Lord, both with regard to His miracles and His teaching, Polycarp having thus received [information] from the eye-witnesses of the Word of life, would recount them all in harmony with the Scriptures. These things, through, God's mercy which was upon me, I then listened to attentively, and treasured them up not on paper, but in my heart; and I am continually, by God's grace, revolving these things accurately in my mind. And I can bear witness before God, that if that blessed and apostolical presbyter had heard any such thing, he would have cried out, and stopped his ears, exclaiming as he was wont to do: "O good God, for what times hast Thou reserved me, that I should endure these things? "And he would have fled from the very spot where, sitting or standing, he had heard such words. This fact, too, can be made clear, from his Epistles which he despatched, whether to the neighbouring Churches to confirm them, or to certain of the brethren, admonishing and exhorting them.
Irenaeus noemt Polycarp ook in zijn broef aan Paus Victor
For the controversy is not merely as regards the day, but also as regards the form itself of the fast. For some consider themselves hound to fast one day, others two days, others still more, while others [do so during] forty: the diurnal and the nocturnal hours they measure out together as their [fasting] day. And this variety among the observers [of the fasts] had not its origin in our time, but long before in that of our predecessors, some of whom probably, being not very accurate in their observance of it, handed down to posterity the custom as it had, through simplicity or private fancy, been [introduced among them]. And yet nevertheless all these lived in peace one with another, and we also keep peace together. Thus, in fact, the difference [in observing] the fast establishes the harmony of [our common] faith. And the presbyters preceding Sorer in the government of the Church which thou dost now rule-I mean, Anicetus and Pius, Hyginus and Telesphorus, and Sixtus-did neither themselves observe it [after that fashion], nor permit those with them to do so. Notwithstanding this, those who did not keep [the feast in this way] were peacefully disposed towards those who came to them from other dioceses in which it was [so] observed (although such observance was [felt] in more decided contrariety [as presented] to those who did not fall in with it; and none were ever cast out [of the Church] for this matter. On the contrary, those presbyters who preceded thee, and who did not observe [this custom], sent the Eucharist to those of other dioceses who did observe it. And when the blessed Polycarp was sojourning in Rome in the time of Anicetus, although a slight controversy had arisen among them as to certain other points, they were at once well inclined towards each other [with regard to the matter in hand], not willing that any quarrel should arise between them upon this head. For neither could Anicetus persuade Polycarp to forego the observance [in his own way], inasmuch as these things had been always [so] observed by John the disciple of our Lord, and by other apostles with whom he had been conversant; nor, on the other hand, could Polycarp succeed in persuading Anicetus to keep [the observance in his way], for he maintained that he was bound to adhere to the usage of the presbyters who preceded him. And in this state of affairs they held fellowship with each other; and Anicetus conceded to Polycarp in the Church the celebration of the Eucharist, by way of showing him respect; so that they parted in peace one from the other, maintaining peace with the whole Church, both those who did observe [this custom] and those who did not.
Hieronymus geeft deze samenvatting in zijn boek Beroemde Mannen 17.
Polycarp disciple of the apostle John and by him ordained bishop of Smyrna was chief of all Asia, where he saw and had as teachers some of the apostles and of those who had seen the Lord. He, on account of certain questions concerning the day of the Passover, went to Rome in the time of the emperor Antoninus Pius while Anicetus ruled the church in that city. There he led back to the faith many of the believers who had been deceived through the persuasion of Marcion and Valentinus, and when. Marcion met him by chance and said "Do you know us" he replied, "I know the firstborn of the devil." Afterwards during the reign of Marcus Antoninus and Lucius Aurelius Commodus in the fourth persecution after Nero, in the presence of the proconsul holding court at Smyrna and all the people crying out against him in the Amphitheater, he was burned. He wrote a very valuable Epistle to the Philippians which is read to the present day in the meetings in Asia.
zaterdag 21 november 2009
Voorwoord
Polycarpus was bisschop van Smyrna. Hij werd rond 156 na Christus ter dood gebracht in Rome. Hij is leerling van de apostel Johannes geweest, dus om te begrijpen hoe de apostelen dachten, is het heel behulpzaam Polycarpus nauwkeurig te lezen. Irenaeus geeft ons interessante achtergrondinformatie over Polycarpus.
Op deze blog bespreek ik zowel de Brief van Polycarpus als het boekje Martelaarschap van Polycarpus dat na diens dood werd geschreven.
In de brief van Polycarpus is van belang dat hij bijna alle brieven van het Nieuwe Testament lijkt te citeren; wat de apostelen schreven was Heilige Schrift voor Polycarpus. Dat is des te interessanter als we bedenken dat Polycarpus waarschijnlijk tussen 107 en 115 na Chr. zijn brief schreef - het maakt duidelijk hoe oud het Nieuwe Testament is.
Interessant is hoe Polycarpus omging met een concreet conflict over een voormalige priester in Filippi, Valens. De man was gevallen door geldzucht, maar de gemeente krijgt opdracht hem en zijn vrouw op een wijze manier te behandelen, in hoop op hun terugkeer in de gemeente.
Ik hoop dat u genoegen beleeft aan het lezen van deze artikelen hier. Ik zal ze aanpassen, telkens als ik zelf meer inzichten verwerf.
Op deze blog bespreek ik zowel de Brief van Polycarpus als het boekje Martelaarschap van Polycarpus dat na diens dood werd geschreven.
In de brief van Polycarpus is van belang dat hij bijna alle brieven van het Nieuwe Testament lijkt te citeren; wat de apostelen schreven was Heilige Schrift voor Polycarpus. Dat is des te interessanter als we bedenken dat Polycarpus waarschijnlijk tussen 107 en 115 na Chr. zijn brief schreef - het maakt duidelijk hoe oud het Nieuwe Testament is.
Interessant is hoe Polycarpus omging met een concreet conflict over een voormalige priester in Filippi, Valens. De man was gevallen door geldzucht, maar de gemeente krijgt opdracht hem en zijn vrouw op een wijze manier te behandelen, in hoop op hun terugkeer in de gemeente.
Ik hoop dat u genoegen beleeft aan het lezen van deze artikelen hier. Ik zal ze aanpassen, telkens als ik zelf meer inzichten verwerf.
Martelaarschap ‘volgens het evangelie’
De schrijver van het boekje ‘Martelaarschap van Polycarpus’ beschrijft diens lijden en sterven op zo’n manier, dat het illustratief is voor hoe een christen behoort te lijden. Diens martelaarschap was om aan allen te laten zien wat ‘martelaarschap in overeenstemming met het evangelie’ is. (1.2)
Het lijden van Polycarpus wordt beschreven als parallel met het lijden van Christus. Degene die Polycarpus oppakte heette zelfs Herodes, en het waren vooral Joden die hem vervolgden.[1] Ik ga hier niet alle voorbeeldige aspecten van het martelaarschap van Polycarpus beschrijven; die zijn HIER te lezen in de feitelijke beschrijving van hoe zijn veroordeling en sterven verliep.
Waren er christenen in die tijd die meenden dat ze zichzelf moesten aangeven om het martelaarschap te verkrijgen? Je krijgt dit indruk: Echte martelaren geven zichzelf niet aan. (4.1)
Een belangrijk kenmerk van waar martelaarschap is ook dat het niet alleen gaat over de redding van de persoon in kwestie, maat dat die ook op die van zijn broeders is gericht. (1.2)
Echt martelaren klagen niet, wat laat zien de meeste nobele martelaren van Christus ‘in dat uur onder marteling afwezig van het vlees’ waren en dat de Heer ‘nabij was en met ze sprak’. (2.2)
Martelaars ‘kopen in een uur’ hun eeuwige leven. (2.3) Tijdens hun marteling ‘waren ze reeds engelen’. (2.3)
Interessant is de conclusie die Jefford uit de parallellen tussen de dood van Polycarpus en die van Christus trekt. Juist omdat de parallellie niet erg nauwkeurig is, meent Jefford daaruit te kunnen concluderen dat 'misschien niet alle feiten van de arrestatie, rechtzaak, en dood van de bisschop zijn aangepast' om aan te sluiten bij het Nieuwe Testament. [2]
Jefford zegt verder dat voor het martelaarsverslag veel verschillende Evangelie-bronnen zijn gebruikt, wat suggereert dat de schrijver 'werkt met een rijke traditie van Schriftuurlijk bronnen'. [3]
Voetnoten:
[1] Michael Holmes, The Apostolic Fathers (Grand Rapids, 1992,2007), p. 299-9. Clayton N. Jefford somt alle parallelen op in The Apostolic Fathers and the New Testament (Peabody, 2006), pp. 122-123.
[2] Clayton N. Jefford, The Apostolic Fathers and the New Testament (Peabody, 2006), p. 123.
[3] Ibid.
Het lijden van Polycarpus wordt beschreven als parallel met het lijden van Christus. Degene die Polycarpus oppakte heette zelfs Herodes, en het waren vooral Joden die hem vervolgden.[1] Ik ga hier niet alle voorbeeldige aspecten van het martelaarschap van Polycarpus beschrijven; die zijn HIER te lezen in de feitelijke beschrijving van hoe zijn veroordeling en sterven verliep.
Waren er christenen in die tijd die meenden dat ze zichzelf moesten aangeven om het martelaarschap te verkrijgen? Je krijgt dit indruk: Echte martelaren geven zichzelf niet aan. (4.1)
Een belangrijk kenmerk van waar martelaarschap is ook dat het niet alleen gaat over de redding van de persoon in kwestie, maat dat die ook op die van zijn broeders is gericht. (1.2)
Echt martelaren klagen niet, wat laat zien de meeste nobele martelaren van Christus ‘in dat uur onder marteling afwezig van het vlees’ waren en dat de Heer ‘nabij was en met ze sprak’. (2.2)
Martelaars ‘kopen in een uur’ hun eeuwige leven. (2.3) Tijdens hun marteling ‘waren ze reeds engelen’. (2.3)
Interessant is de conclusie die Jefford uit de parallellen tussen de dood van Polycarpus en die van Christus trekt. Juist omdat de parallellie niet erg nauwkeurig is, meent Jefford daaruit te kunnen concluderen dat 'misschien niet alle feiten van de arrestatie, rechtzaak, en dood van de bisschop zijn aangepast' om aan te sluiten bij het Nieuwe Testament. [2]
Jefford zegt verder dat voor het martelaarsverslag veel verschillende Evangelie-bronnen zijn gebruikt, wat suggereert dat de schrijver 'werkt met een rijke traditie van Schriftuurlijk bronnen'. [3]
Voetnoten:
[1] Michael Holmes, The Apostolic Fathers (Grand Rapids, 1992,2007), p. 299-9. Clayton N. Jefford somt alle parallelen op in The Apostolic Fathers and the New Testament (Peabody, 2006), pp. 122-123.
[2] Clayton N. Jefford, The Apostolic Fathers and the New Testament (Peabody, 2006), p. 123.
[3] Ibid.
De aanklacht tegen en de dood van Polycarpus
In en rond Smyrna vonden vervolgingen plaats. Polycarpus vluchtte niet voor vervolgingen in zijn stad, maar was onder druk van gemeenteleden wel bereid naar een boerderij buiten Smyrna te gaan. Daar bad hij nacht en dag voor alle mensen en de kerken wereldwijd, naar zijn gewoonte. (5.1) Hij had daar een visioen waardoor hij wist dat hij levend zou verbranden. (5.2)
Polycarpus werd opgepakt door verraad, door een politieman (of een stadsvorst?) die Herodes heette. Dit gebeurde op een vrijdag. Hij zette de politielui een goede maaltijd voor en vroeg een uur om te bidden. In dit gebed noemde hij alle mensen die hij ooit had ontmoet, en alle katholieke kerken ter wereld. (6.1-8.1)
Polycarpus werd vervolgens op een ezel de stad in gebracht, op een grote sabbat. De vraag die Herodes aan hem stelde: ‘wat is er verkeerd om te zeggen dat Caesar heer is’ en te offeren en zo te worden gered’? Ze konden hem echter niet overtuigen, en brachten hem het stadion in. (8.1-3)
Toen Polycarpus het stadion in werd gebrach, overigens met 11 andere martelaren uit Filadelfia (zie 19.1), hoorde hij een stem: ‘Wees sterk, Polycarpus, en gedraag je als een man!’. De proconsul probeerde hem te overtuigen om zijn leven te redden: ‘Zweer bij de genius van Caesar, verander van gedachten, en zeg “weg met de atheisten”... Leg de eed af en ik zal je laten gaan; veracht Christus.’
Daar gig het dus om. De houding van de christenen jegens de keizer (wie heeft je loyaliteit, de keizer of Christus), en om het verwijt van atheisme.' (1)
Polycarpus reageerde:
De menigte in het stadion, zowel heidenen als Joden, schreeuwden: ‘Dit is de leraar van Asia, de vader van de christenen, degene die onze goden vernietigt, degene die velen leert dat ze geen offers moeten brengen en (onze goden) vereren.’ Ze vroegen om de dood door vuur. (12.1-3) Vooral de Joden waren ijverig in het vinden van brandhout en brandstof om Polycarpus te verbranden, ‘zoals ze gewoonlijk leiding geven in dit soort zaken’. (13.1)
Polycarpus kleedde zich uit en vroeg om niet vastgepijkerd worden; hij wilde slechts met touwen op het hout gebonden. Hij beloofde niet weg te lopen, en vertrouwde dat God hem bij zou staan. (13.1) Dus werd hij vastgebonden ‘als het offer van een uitstekende ram uit een grote kudde, klaargemaakt als een brandoffer, aanvaardbaar voor God’. (14.1)
Toen Polycarpus zijn gebed had gezegd [zie hier voor dit gebed], werd het vuur aangestoken. Dat vuur vormde, wonderlijk, een boog om Polycarpus, zodat hij niet verbrandde. Hij was in het midden ‘als brood in een oven, als goud of zilver dat wordt gelouterd’. Hij geurde als kostbare kruiden. (15.1-2) De heidenen zagen dat Polycarpus niet verbrandde, dus moest iemand hem met een mes doorsteken. Een grote hoeveelheid bloed zorgde ervoor dat het vuur doofde, tot verbazing van de menigte. (16.1)
Deze wonderlijke gebeurtenissen deden de schrijver van het boekje ‘Martelaarschap’ vaststellen dat Polycarpus een apostolische en profetische leraar en bisschop van de katholieke kerk van Smyrna was. ‘Elk woord dat hij sprak, werd vervuld, en zal worden vervuld.’ (16.2)
Alle gelovigen willen zijn martelaarschap imiteren omdat het in overeenstemming met het evangelie was. (19.1) [voor meer hierover, zie hier]
Voetnoten:
[1] Michael Holmes, The Apostolic Fathers (Grand Rapids, 1992,2007), p. 298.
Polycarpus werd opgepakt door verraad, door een politieman (of een stadsvorst?) die Herodes heette. Dit gebeurde op een vrijdag. Hij zette de politielui een goede maaltijd voor en vroeg een uur om te bidden. In dit gebed noemde hij alle mensen die hij ooit had ontmoet, en alle katholieke kerken ter wereld. (6.1-8.1)
Polycarpus werd vervolgens op een ezel de stad in gebracht, op een grote sabbat. De vraag die Herodes aan hem stelde: ‘wat is er verkeerd om te zeggen dat Caesar heer is’ en te offeren en zo te worden gered’? Ze konden hem echter niet overtuigen, en brachten hem het stadion in. (8.1-3)
Toen Polycarpus het stadion in werd gebrach, overigens met 11 andere martelaren uit Filadelfia (zie 19.1), hoorde hij een stem: ‘Wees sterk, Polycarpus, en gedraag je als een man!’. De proconsul probeerde hem te overtuigen om zijn leven te redden: ‘Zweer bij de genius van Caesar, verander van gedachten, en zeg “weg met de atheisten”... Leg de eed af en ik zal je laten gaan; veracht Christus.’
Daar gig het dus om. De houding van de christenen jegens de keizer (wie heeft je loyaliteit, de keizer of Christus), en om het verwijt van atheisme.' (1)
Polycarpus reageerde:
Ik heb hem 86 jaar gediend en op geen enkele manier heeft hij me onrechtvaardig behandeld; dus hoe kan ik nu mijn koning, die mij gered heeft, lasteren? (9.1-3)De proconsul dreigde vervolgens om Polycarpus voor de wilde dieren te gooien, en om hem levend te verbranden. Polycarpus waarschuwde de proconsul dat die het vuur van het komende, eeuwige, oordeel zou moeten vrezen. Polycarpus was klaar voor de dieren en het vuur. (11.1-2)
De menigte in het stadion, zowel heidenen als Joden, schreeuwden: ‘Dit is de leraar van Asia, de vader van de christenen, degene die onze goden vernietigt, degene die velen leert dat ze geen offers moeten brengen en (onze goden) vereren.’ Ze vroegen om de dood door vuur. (12.1-3) Vooral de Joden waren ijverig in het vinden van brandhout en brandstof om Polycarpus te verbranden, ‘zoals ze gewoonlijk leiding geven in dit soort zaken’. (13.1)
Polycarpus kleedde zich uit en vroeg om niet vastgepijkerd worden; hij wilde slechts met touwen op het hout gebonden. Hij beloofde niet weg te lopen, en vertrouwde dat God hem bij zou staan. (13.1) Dus werd hij vastgebonden ‘als het offer van een uitstekende ram uit een grote kudde, klaargemaakt als een brandoffer, aanvaardbaar voor God’. (14.1)
Toen Polycarpus zijn gebed had gezegd [zie hier voor dit gebed], werd het vuur aangestoken. Dat vuur vormde, wonderlijk, een boog om Polycarpus, zodat hij niet verbrandde. Hij was in het midden ‘als brood in een oven, als goud of zilver dat wordt gelouterd’. Hij geurde als kostbare kruiden. (15.1-2) De heidenen zagen dat Polycarpus niet verbrandde, dus moest iemand hem met een mes doorsteken. Een grote hoeveelheid bloed zorgde ervoor dat het vuur doofde, tot verbazing van de menigte. (16.1)
Deze wonderlijke gebeurtenissen deden de schrijver van het boekje ‘Martelaarschap’ vaststellen dat Polycarpus een apostolische en profetische leraar en bisschop van de katholieke kerk van Smyrna was. ‘Elk woord dat hij sprak, werd vervuld, en zal worden vervuld.’ (16.2)
Alle gelovigen willen zijn martelaarschap imiteren omdat het in overeenstemming met het evangelie was. (19.1) [voor meer hierover, zie hier]
Door geduld overwon hij de onrechtvaardige magistraat en zo verkreeg hij de kroon der onvergankelijkheid; en terwijl hij zich verheugt met de apostelen en alle rechtvaardigen, verheerlijkt hij nu God en de Almachtige Vader en hij zegent onze Heer Jezus Christus, de redder van onze zielen, de leidsman van onze lichamen, en de herder van de katholieke kerk in de hele wereld. (19.2)
Voetnoten:
[1] Michael Holmes, The Apostolic Fathers (Grand Rapids, 1992,2007), p. 298.
Enkele achtergronden bij het boekje 'Martelaarschap'
Geschreven vanuit Smyrna (waar Polycarpus bisschop was) aan de gemeente in Philomelium en alle gemeenschappen van de heilige en universele kerk overal. (1.1) De gemeente in Philomelium had om een gedetailleerd verslag gevraagd. Evarestus uit Smyrna heeft dit beknopte verslag geschreven. De gemeente wordt gevraagd om het verslag te kopiëren en door te sturen. (20.2)
Clayton Jefford meent dat deze brief die aan de gemeente in Philomelium werd gestuurd, een uitwerking is van een verslag dat door een ooggetuige werd geschreven. In ieder geval werd het geschreven door tijdgenoten die ooggetuigen waren geweest. Jefford betwijfelt of Evarestus de ooggetuige was die de eerste aantekeningen maakte; de brief zit te vol weloverwogen redactionele commentaren, en lijkt dus een 'secondaire' weerslag van de gebeurtenissen te zijn. [0]
Appendix 1 meldt dat het martelaarschap van Polycarpus zeven dagen voor de Kalends van Maart plaatsvond (dat was een Grote Sabbat), om 8 uur in de avond. Dat was 22 of 23 februari volgens onze tijdrekening. Met zekerheid is het jaartal niet vast te stellen, hoewel veel geleerden het tamelijk precies lijken te weten. Michael Holmes houdt het op 155 tot 160 na Chr.[1]
Appendix III meldt dat Gaius de brief overschreef uit de papieren van Irenaeus, die een leerling van Polycarpus was geweest. Gaius woonde in dezelfde stad als Irenaeus. Socrates schreef het in Corinthe over van de kopieën van Gaius. Vervolgens werd een erg versleten afschrift teruggevonden door Pionius, die in een droom van Polycarpus zou hebben gezien waar het exemplaar van Socrates zich bevond.
Voetnoten
[0] Clayton N. Jefford, The Apostolic Fathers and the New Testament (Peabody, 2006), pp.23-24.
[1] Michael Holmes, The Apostolic Fathers (Grand Rapids, 1992,2007), pp. 301-2
Clayton Jefford meent dat deze brief die aan de gemeente in Philomelium werd gestuurd, een uitwerking is van een verslag dat door een ooggetuige werd geschreven. In ieder geval werd het geschreven door tijdgenoten die ooggetuigen waren geweest. Jefford betwijfelt of Evarestus de ooggetuige was die de eerste aantekeningen maakte; de brief zit te vol weloverwogen redactionele commentaren, en lijkt dus een 'secondaire' weerslag van de gebeurtenissen te zijn. [0]
Appendix 1 meldt dat het martelaarschap van Polycarpus zeven dagen voor de Kalends van Maart plaatsvond (dat was een Grote Sabbat), om 8 uur in de avond. Dat was 22 of 23 februari volgens onze tijdrekening. Met zekerheid is het jaartal niet vast te stellen, hoewel veel geleerden het tamelijk precies lijken te weten. Michael Holmes houdt het op 155 tot 160 na Chr.[1]
Appendix III meldt dat Gaius de brief overschreef uit de papieren van Irenaeus, die een leerling van Polycarpus was geweest. Gaius woonde in dezelfde stad als Irenaeus. Socrates schreef het in Corinthe over van de kopieën van Gaius. Vervolgens werd een erg versleten afschrift teruggevonden door Pionius, die in een droom van Polycarpus zou hebben gezien waar het exemplaar van Socrates zich bevond.
Voetnoten
[0] Clayton N. Jefford, The Apostolic Fathers and the New Testament (Peabody, 2006), pp.23-24.
[1] Michael Holmes, The Apostolic Fathers (Grand Rapids, 1992,2007), pp. 301-2
Abonneren op:
Posts (Atom)